Συμπληρώθηκαν την περασμένη Παρασκευή 22 Ιουλίου, 11 χρόνια από τη φονική τρομοκρατική επίθεση στη Νορβηγία, με δράστη τον νεοναζί Νορβηγό Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ.
Ήταν η φονικότερη επίθεση στη χώρα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με απολογισμό 77 νεκρούς και πέραν των 300 τραυματιών.
Ο δράστης είχε τοποθετήσει εκρηκτικά σε παγιδευμένο αυτοκίνητο στο κέντρο του Όσλο, σε κοντινή απόσταση από διάφορα κυβερνητικά κτίρια (η περιοχή είναι γνωστή ως Regjeringskvartalet), το οποίο εξερράγη στις 15:26. Η έκρηξη προκάλεσε μεγάλες υλικές καταστροφές, τον θάνατο 8 ατόμων και τον τραυματισμό άλλων 200. Ως αποτέλεσμα, το κέντρο του Όσλο αποκλείστηκε από την Αστυνομία.
Δύο ώρες μετά την έκρηξη, ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, ντυμένος αστυνομικός, εκμεταλλευόμενος την κατάσταση που προκλήθηκε στην πρωτεύουσα και την προσοχή των μονάδων ασφαλείας που επικεντρώθηκε στο κέντρο του Όσλο, κατάφερε να μπει στην κατασκήνωση νεολαίας του Εργατικού Κόμματος που γίνοταν στο νησί Ουτόγια, 40 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Όσλο. Εκεί, πυροβολώντας αδιακρίτως, προκάλεσε τον θάνατο 69 ατόμων, και τον τραυματισμό περισσότερων από 100.
Οι πρώτες υποψίες για τις δύο επιθέσεις έπεσαν σε οργανώσεις φανατικών ισλαμιστών. Λίγη ώρα όμως μετά, στην περιοχή της κατασκήνωσης στην Ουτόγια, συνελήφθη ο 32χρονος νεοναζί και αντι-ισλαμιστής Νορβηγός Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ.
Άντερς Μπρέιβικ: Μια αποτυχία της κοινωνικής ζωής
Μετροφύλλισα το βιβλίο της Νορβηγής δημοσιογράφου Åsne Seierstad, “One of Us”, που αποτελείται από μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν από κοντά τις επιθέσεις, αλλά και από επίσημες αστυνομικές και ψυχιατρικές εκθέσεις, συγγράμματα του ίδιου του δράστη, μαρτυρίες της οικογένειας του, φίλων του, αλλά και δηλώσεις πολιτικών. Ήταν μια προσπάθεια να κατανοήσω (αν είναι δυνατόν) πώς γεννιούνται και αναπτύσσονται σήμερα, φαινόμενα όπως αυτό του Μπρέιβικ.
Τι μπορώ να αντιληφθώ είναι ότι το μίσος, καλλιεργείται και αναπτύσσεται μέσω μιας κοινωνικής αποτυχίας. Μια κοινωνική αποτυχία ήταν και ο Μπρέιβικ. Αντικοινωνικός, νάρκισσος, φαντασιόπληκτος, μεγαλομανής. Όσοι εντοπίζουν ομοιότητες με τον βίο του Αδόφλου Χίτλερ, δεν πρέπει να εκπλήσσονται. Η μισαλλοδοξία τροφοδοτείται από συγκεκριμένους παράγοντες.
Το μίσος ήταν η λύση στο να αντιμετωπίσει την απόρριψη την οποία βίωσε. Από τον πατέρα του και τους φίλους του όταν ήταν 15. Από το Νορβηγικό Κόμμα Προόδου (Fremskrittspartiet), την παρολίγο γυναίκα του, διάφορες online κοινότητες και την αποτυχία οποιασδήποτε έντιμης επαγγελματικής ανέλιξης (για αρκετό καιρό πουλούσε πλαστά πτυχία – μια online επιχείρηση από την οποία έβγαλε πολλά λεφτά). Ήταν η διέξοδος του από την αποτυχία του να γίνει αποδεκτός, να αποτελέσει μέλος της κοινωνίας. Το να κτίσει έναν φανταστικό κόσμο που να βασίζεται στο μίσος, ήταν η “λύση” για να αντιμετωπίσει την κοινωνική πραγματικότητα στην οποία δεν έβρισκε θέση. Μια θέση που εν τέλει βρήκε μέσα σε μια “πραγματικότητα” που δεν περιελάμβανε οτιδήποτε άλλο εκτός από μίσος.
Ένα μανιφέστο βασισμένο στο μίσος
Έτσι, σιγά-σιγά αποτραβήχτηκε πλήρως από τον πραγματικό κόσμο, κτίζοντας τη δική του πραγματικότητα, γεμάτη σκοτεινές πολιτικές φαντασιώσεις. “Οπλισμένος” από διάφορες νεοναζιστικές πηγές (ιστοσελίδες, πολιτικούς, συγγραφείς), άρχισε να εμφανίζεται διαδικτυακά ξανά με το όνομα “Andrew Berwick”. Με το συγκεκριμένο όνομα είναι που δημοσίευσε διαδικτυακά το “μανιφέστο” του με τίτλο “2083: A European Declaration of Independence” μέσω του οποίου οραματιζόταν την Ευρώπη να καταφέρνει να “νικήσει” το Ισλάμ, και τον εαυτό του αφιερωμένο στη διάσωση του δυτικού πολιτισμού ως ο “Δίκαιος Διοικητής Ιππότης” των Ναϊτών Ιπποτών.
Κύριοι του εχθροί δεν ήταν ωστόσο οι Μουσουλμάνοι μετανάστες, ή οι εξτρεμιστές Ισλαμιστές (στην πραγματικότητα, μέσα από τα συγγράμματα του ο Μπρέιβικ θαύμαζε το μαχητικό πνεύμα της Al-Qaeda). Μπορεί στο μανιφέστο του να περιλαμβάνεται το σχέδιο του για την “απο-μουσουλμανικοποίηση της Ευρώπης”, όμως ο Μπρέιβικ θεωρούσε ως μεγαλύτερη απειλή τους Μαρξιστές και τους “Πολυπολιτισμικούς Ελίτ”. Συγκεκριμένα, στο μανιφέστο του, είχε υποδείξει 4 κατηγορίες “προδοτών” ως εξής, προτείνοντας μάλιστα και συγκεκριμένες ποινές:
Κατηγορία Α’: Πολιτικοί ηγέτες (συμπεριλαμβανόμενες και οι ηγεσίες των ΜΚΟ), Διευθύνσεις ΜΜΕ και αρχισυντάκτες, Πολιτιστικοί Ηγέτες, Βιομηχανικές Ηγεσίες
Κατηγορία Β’: Μαρξιστές και όλοι όσοι υποστηρίζουν την πολυπολιτισμικότητα (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές, εκδότες, επιστήμονες, γιατροί, θρησκευτικοί ηγέτες, ακτιβιστές κλπ.).
Κατηγορία Γ’: Άτομα με μικρότερη επιρροή – που βοήθησαν τους “προδότες” των κατηγοριών Α’ & Β’.
Κατηγορία Δ’: Άτομα με μικρή ή καθόλου επιρροή – που βοήθησαν τους “προδότες” των κατηγοριών Β’ & Γ’.
Ένας από εμάς
Αν δυσκολεύεται κανείς να εντοπίσει ομοιότητες στα πιο πάνω, με πολλά από όσα διαβάζουμε διαδικτυακά καθημερινά στην Κύπρο, κάπου εδώ να αναφέρω ότι ο Μπρέιβικ συμπεριλαμβάνει στο μανιφέστο του και την Κύπρο. Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι όλοι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να απελαθούν από τη χώρα, και τα δύο τμήματα του νησιού (Βόρειο και Νότιο), να τεθούν ξανά υπό την “Χριστιανική Ελληνική Κυριαρχία”. Αυτό σύμφωνα με τον ίδιο θα επιτευχθεί με στρατιωτική επιχείριση κατά της Τουρκίας, που θα περιλαμβάνει βιολογικές και χημικές επιθέσεις – για να μην καταστραφούν οι υποδομές στο νησί.
Άντερς Μπρέιβικ ζουν πολλοί ανάμεσά μας. Το μίσος εκτός από λογική, δεν έχει ούτε καταγωγή. Το τι με προβληματίζει είναι το κατά πόσο η κοινωνία είναι ικανή να αντιμετωπίσει το φαινόμενο στη ρίζα του. Ο Άντερς Μπρέιβικ είναι “ένας από εμάς”.