Η 11η Σεπτεμβρίου αποτελεί ημέρα-σταθμό στην παγκόσμια ιστορία. Έκτοτε, οι ΗΠΑ, κήρυξαν τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, με πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις, ισοπεδώσεις χωρών, χιλιάδες πρόσφυγες, νεκρούς, τραυματίες, αλλά και συνολικό κόστος πέραν των $1 τρις.
Η μελέτη της τρομοκρατίας ως κοινωνικό πρόβλημα απασχολεί την ακαδημαϊκή κοινότητα. Από τη μια, οι αριθμοί των θανάτων, οι τραυματισμοί, οι οικονομικές επιπτώσεις και η κουλτούρα του φόβου που έχει καλλιεργηθεί, δικαιολογούν την οποιαδήποτε ανησυχία γύρω από το φαινόμενο.
Από την άλλη, υπάρχει και η άποψη ότι η τρομοκρατία δεν είναι φαινόμενο που συνιστά παγκόσμια απειλή, και ότι, λανθασμένα οι δημόσιος λόγος προωθεί την αύξηση των μέτρων ασφαλείας και των αντιτρομοκρατικών δαπανών. Ειδικά στον Δυτικό κόσμο, η τρομοκρατία αποτελεί μια από τις πιο τελευταίες αιτίες θανάτου, και αποτελεί δεν αποτελεί φαινόμενο με αυξητική πορεία. Πιο κάτω, οι συνολικοί θανάτοι από το 1997 μέχρι το 2021.
Οι 10 χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά τρομοκρατίας (καμία στη Δύση), βρίσκονται σε συνθήκες εσωτερικής/εξωτερικής σύγκρουσης. Καταγράφουν μαζί πέραν του 97% των συνολικών θανάτων που προκάλεσε η τρομοκρατία, έχοντας υποστεί τις σοβαρότερες οικονομικές της επιπτώσεις.
Η ιδέα της τρομοκρατίας ως «παγκόσμια απειλή» εξυπηρετεί το Στρατιωτικο-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα, των αλληλοενισχυτικών σχέσεων μεταξύ ενόπλων δυνάμεων, της βιομηχανίας όπλων και των πολιτικών ηγεσιών, διασφαλίζοντας την ηγεμονία μιας «ελίτ» εις βάρος της κοινωνίας. Εννοείται ότι έτσι επηρεάζονται ταυτόχρονα, και οι οικονομικές και τις διεθνείς πολιτικές που υιοθετούνται από τα κράτη, “υποσκάπτοντας” άλλα σημαντικά κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχεια, η πείνα, η υγεία και η κλιματική αλλαγή.
Επίσης, η τρομοκρατία συνδέθηκε με άτομα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων (κυρίως τους Μουσουλμάνους), και συχνά εργαλειοποιείται από φορείς που εμπίπτουν στο ακροδεξιό/εθνικιστικό τόξο του πολιτικού περιβάλλοντος, διευρύνοντας την κουλτούρα του φόβου και την ισλαμοφοβία.
Τέλος, ο τρόπος που η τρομοκρατία παρουσιάζεται στη Δύση παραπλανεί, και αγνοεί την πολυμορφικότητα της ως φαινόμενο. Μπορεί να είναι εξτρεμιστική, αντικαθεστωτική, διεθνής, ή κρατική. Όμως, όλοι την συνδέουν με την εικόνα ενός εξτρεμιστή Μουσουλμάνου.
