Παρακολουθώ με προβληματισμό διάφορα που γράφονται και λέγονται σε σχέση με τους λόγους που ένας υποψήφιος γίνεται επικριτικός/επιθετικός σε μια προεκλογική περίοδο. Όμως, είναι τόσο μεγάλες οι ανακρίβειες τζιαι τόσο αβάσιμες πολλές που τες ερμηνείες ή προσεγγίσεις που θκιεβάζω τζιαι ακούω, που δυσκολεύκουμαι να κρατήσω στο νου μου, ότι αναπόφευκτα, προκαλούνται ως επί το πλείστον, λόγω προσωπικών συμπαθειών και εμπαθειών. Θα ήταν καλό τζιαι χρήσιμο όμως να διευκρινιστούν ορισμένα πράματα, τουλάχιστον, πολύ συνοπτικά.
Ξεκάθαρη εξήγηση για τους λόγους που ένας υποψήφιος γίνεται επιθετικός/επικριτικός είναι πολύ δύσκολο να προκύψει. Ακόμα η ίδια η βιβλιογραφία τζιαι όσοι ασχολούνται ερευνητικά με το συγκεκριμένο πεδίο, δεν μπορούν να καταλήξουν σε μια ξεκάθαρη απάντηση. Για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά κυρίως, τις επί μέρους ιδιομορφίες που παρατηρούνται στην κάθε εκλογική διαδικασία στην κάθε χώρα, την κάθε συγκεκριμένη χρονική περίοδο.
Απλά για χάρη της συζήτησης, αναφέρω τους βασικούς παράγοντες που επηρεάζουν το πόσο επιθετικός/επικριτικός μπορεί να γίνει ένας υποψήφιος, όπως τους εντοπίζει η ακαδημία της πολιτικής επικοινωνίας (πάντα νοουμένου ότι η συμμετοχή σε μια εκλογική διαδικασία γίνεται με στόχο την επικράτηση):
[1] Η προσωπικότητα του – είναι δηλαδή, μέρος του χαρακτήρα του να είναι επιθετικός/επικριτικός;
[2] Οι επιθέσεις που δέχθηκε από τους εν δυνάμει “στόχους” του – Η απάντηση στην επίθεση είναι μια νέα επίθεση.
[3] Η ιδεολογική του απόσταση από τους “αντιπάλους” του – όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο πιο πιθανό είναι να εξαπολύσει εναντίον τους επιθέσεις/κριτική.
[4] Η καταγεγραμμένη δυναμική του υποψηφίου, όπως προκύπτει από τις μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις – Όσο πιο χαμηλή, τόσο πιο πιθανό είναι να γίνει επιθετικός/επικριτικός.
[5] Η ανάγκη για προβολή (συμβατικά ΜΜΕ και πιο σύγχρονα κανάλια επικοινωνίας όπως τα Social Media) αυξάνει τον βαθμό στον οποίο μπορεί να γίνει επιθετικός/επικριτικός.
[6] Αν είναι ήδη κρατικός αξιωματούχος/εκλελεγμένος αντιπρόσωπος ο βαθμός που είναι επιθετικός/επικριτικός μειώνεται.
[7] Το ενδεχόμενο συνεργασίας με τους εν δυνάμει “στόχους” του – όσο πιο ψηλό είναι, τόσο πιο λίγες οι πιθανότητες ο υποψήφιος να γίνει επιθετικός/επικριτικός.
Αυτά μόνο για να ξεκολλήσουμε επιτέλους που τις υπεραπλουστευμένες ερμηνείες και εικασίες που κυκλοφορούν τις τελευταίες ώρες, κυρίως λόγω του ψεσινού debate (αλλά και κατά διαστήματα γενικότερα, στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο).
Κάθε δημόσια επικοινωνία υποψηφίου είναι προϊόν μιας πολυεπίπεδης διαδικασίας, στη βάση μιας συγκεκριμένης στρατηγικής που ακολουθείται. Ο αυθορμητισμός από την άλλη, αποδείχθηκε σε πολλές περιπτώσεις, ότι μπορεί να έχει συμβολή στην εκλογική καταστροφή. Όπως αυτός υπήρξε και του Howard Dean, το 2004, στις ΗΠΑ.