Δεν θα έπρεπε να προκαλούν καμία έκπληξη τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που κυκλοφόρησαν την τελευταία εβδομάδα σε σχέση με την εικόνα του προέδρου Χριστοδουλίδη και τον βαθμό ικανοποίησης των πολιτών από το έργο/απόδοση της κυβέρνησης (Prime & Symmetron).
Γράφτηκε ουκ ολίγες φορές ότι είναι ο ίδιος ο Πρόεδρος που έθεσε τον πήχη τόσο ψηλά που ενδεχομένως εν τέλει να περάσει από κάτω του. Οι ριψοκίνδυνοι χειρισμοί του Νίκου Χριστοδουλίδη σε ό,τι σχετίζεται με τις προσδοκίες που δημιουργούνται από την κοινωνία για ίδιο (π.χ. η αναφορά του ότι “δεν υπάρχει περίοδος χάριτος για κανένα μας…” με την ανάληψη των καθηκόντων της κυβέρνησης), σε συνδυασμό με την έκδηλη απογοήτευση του εκλογικού σώματος που έχει επιδεινωθεί έντονα την τελευταία δεκαετία, δημιούργησαν τις ιδανικές συνθήκες για μια πολιτική “αυτοχειρία”. Ειδικά όταν κύριο χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη είναι η “άσωτη” δημόσια και media-κή έκθεσή της.
Ξέρουμε ότι στην αξιολόγηση της κάθε διακυβέρνησης η μη-τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων “κοστίζει” κατά πολύ περισσότερο από ότι οι δεσμεύσεις που υλοποιούνται. Από την άλλη, η οποιαδήποτε τήρηση δεσμεύσεων που βρίσκουν αντίθετες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, προσλαμβάνονται επίσης με αρνητικό πρόσημο (από τις αντιπολιτευόμενες δυνάμεις). Ξέρουμε επίσης ότι μέσω της υποψηφιότητάς του ο Νίκος Χριστοδουλίδης απευθύνθηκε κυρίως σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος που δεν χαρακτηρίζεται από ισχυρή ιδεολογική ή κομματική ταύτιση, γεγονός που καθιστά τον τρόπο που αξιολογεί την κυβέρνηση πιο “απλοϊκό” και με περισσότερες πιθανότητες αυτή να είναι εν τέλει αρνητική. Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις η προσέγγιση των πολιτικών ζητημάτων που προκύπτουν εμπίπτει στη λογική του “catch-all” με αποτέλεσμα να γίνεται κατανοητή κατά το δοκούν, και σήμερα, το (όποιο) έργο της κυβέρνησης να αξιολογείται στη βάση της υποκειμενικής αντίληψης των πολιτών, έχοντας ως αποτέλεσμα κυρίως, την απόρριψη του τρόπου με τον οποίο εκτελεί τα καθήκοντά της και τους χειρισμούς της στα διάφορα ζητήματα.
Επιπλέον, σημαντικό ρόλο στον τρόπο που προσλαμβάνονται και αξιολογούνται οι προεκλογικές δεσμεύσεις από τους πολίτες, κατέχουν τα ΜΜΕ. Η ίδια η ειδησιογραφική κάλυψη των αναφορών κάθε υποψηφίου ή εν ενεργεία κρατικού αξιωματούχου μπορεί να δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις σε σχέση με το αν αυτό αποτελεί πολιτική δέσμευση ή όχι – Κάπου εδώ μπαίνει και ο ρόλος που διαδραματίζει η υπερβολική έκθεση της παρούσας κυβέρνησης στη δημόσια σφαίρα, η οποία καθιστά σε αρκετές περιπτώσεις αδύνατο τον πλήρη έλεγχο του επικοινωνιακού περιβάλλοντος γύρω της με αποτέλεσμα ένα αρνητικό “backlash effect” της ίδιας της στης στρατηγικής.
Σε ένα επικοινωνιακό περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από τεράστιους όγκους πληροφορίας στο οποίο ο πολίτης δεν έχει την ευχέρια να επεξεργαστεί ενδελεχώς το καθετί στο οποίο εκτίθεται, είναι πιθανότερο τέτοιου είδους αναφορές να χρησιμοποιούνται με ιδιαίτερη ευκολία εις βάρος της κάθε διακυβέρνησης. Επομένως, μια πιο “φειδωλή” δημόσια έκθεση των μελών της κυβέρνησης και δη του Προέδρου, να της επέτρεπε να εστιάσει στην παραγωγή πολιτικής και να “αγοράσει” χρόνο εν όψει της συνέχειας.
Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη δεν υλοποίησε οτιδήποτε αξιοσημείωτο από το πρόγραμμα διακυβέρνησης που προέτασσε προεκλογικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης, με τις πλείστες περιπτώσεις παραγωγής πολιτικής που έχει να επιδείξει να αφορούν σε διαχειριστικά ζητήματα. Θα είναι μεγάλη πρόκληση για την κυβέρνηση – και αρκετά ενδιαφέρον για όλους τους υπόλοιπους – κατά τους επόμενους μήνες, η εμφάνιση της επίδρασης που θα έχει η φθορά της εξουσίας στον τρόπο που οι πολίτες αντιλαμβάνονται και αξιολογούν την κυβέρνηση
Με τα σημερινά ποσοστά αποδοχής που απέχουν κατά πολύ από την πλειοψηφία 1 μόλις χρόνο μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, προμηνύεται γι’ αυτή μια πολύ δύσκολη και απαιτητική συνέχεια μέχρι το 2028. Από την άλλη, υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν για την αντιπολίτευση να κεφαλαιοποιήσει αυτή την απογοήτευση.