Με τες αντιδράσεις των φοιτητών του εξωτερικού τζιαι των γονιών τους, εφανήκαν για ακόμα μια φορά τα σύνδρομα μας τζιαι το προβληματικό mentality μας σαν λαός.
Είμαι στο εξωτερικό τους τελευταίους 10 μήνες, τους 7 πιο πρόσφατους στη Σουηδία. Μια χώρα που επίσημα πλέον ακολουθεί παρόμοια τακτική με το ΗΒ για την αντιμετώπιση του κοροναϊού. Στη Σουηδία η ζωή συνεχίζεται κανονικότατα, ιδιαίτερα μέτρα δεν έχουν εφαρμοστεί, οι εξετάσεις/ιχνηλάτηση των κρουσμάτων σταδιακά διακόπτεται, τζιαι πολλά άλλα που θα εμπορούσαν να με τρομοκρατήσουν τζιαι να με αναγκάσουν να φύω.
Συνειδητά αποφάσισα να μεν πάω πίσω στην Κύπρο, μάλιστα πολλά πιο πριν την εξαγγελία του επιδόματος/δωροδοκίας των €750 για παραμονή μου στη χώρα σπουδών μου. Σε καμία περίπτωση εν θα ερίσκαρα να θέσω σε κίνδυνο τον οποιοδήποτε προβάλλοντας επιχειρήματα όπως “θέλω να είμαι σπίτι μου στες δύσκολες ώρες”, “φοούμαι για την κατάσταση στη χώρα που σπουδάζω” κλπ, ενώ την ίδια στιγμή εγώ δεν είμαι σε κίνδυνο ακόμα τζιαι αν εκτεθώ στον ιό.
Όσοι φωνάζουν, πόσο ώριμα ελάβαν την απόφαση να μεταβούν στο εξωτερικό για σπουδές; Εν ωραία η εμπειρία τζιαι το show, αλλά το ότι η πλειοψηφία βουρά να επιστρέψει τζιαι γυρέφκει τρόπους να κάμει bypass τους περιορισμούς, δείχνει ότι το mentality μας περιορίζει μας που το να κερδίσουμε πιο ουσιώδη πράματα μέσω των εμπειριών μας στο εξωτερικό.