Ένα πράγμα που δεν μπορεί κανένας να αμφισβητήσει για τον Αβέρωφ Νεοφύτου, είναι το πόσο εύκολα διαχειρίζεται την ατζέντα. Το τι απασχολεί την Κοινή Γνώμη δηλαδή.
Όποτε ανοίξει το στόμα του για ένα θέμα, καταφέρνει να το ανυψώσει ως προς τη σημαντικότητά του. ΜΜΕ, πολιτικοί αντιπάλοι και ψηφοφόροι, ασχολούνται μαζί του.
Όπως προχτές με την αναφορά του για την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Όπως αναμενόταν, το συγκεκριμένο ζήτημα, αποτελεί από την ημέρα δημοσίευσης της συνέντευξης του, αντικείμενο συζήτησης.
Τούτο είναι το φαινόμενο του Agenda Setting (Καθορισμός της Ατζέντας). Κάτι που αποδεδειγμένα, η αντιπολίτευση αδυνατεί να πετύχει (για πολλούς λόγους – και όχι αποκλειστικά λόγω ανικανότητας).
Γιατί είναι όμως σημαντικό; Πολύ απλά, γιατί, όσο το συγκεκριμένο θέμα, που προωθεί στην Κοινή Γνώμη ο Αβέρωφ Νεοφύτου, αποκτά περισσότερη σημασία για τους ψηφοφόρους, θα εξελιχθεί σε κριτήριο αξιολόγησης των υποψηφίων για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Αυτό είναι το φαινόμενο του Priming. Ο Αβέρωφ προφανώς αναγνωρίζει ότι όλοι θα παίξουν το παιχνίδι του, αντιλαμβανόμενος ταυτόχρονα την κυρίαρχη τάση που σχηματίζεται γύρω από το ΝΑΤΟ και τον ρόλο του.
Ο Αβέρωφ γνωρίζει επίσης το πόσο ανεπαρκείς είναι οι πολιτικοί του αντιπάλοι ως προς τη διαχείριση του συγκεκριμένου ζητήματος (επικοινωνιακά και σε επίπεδο πολιτικής). Για παράδειγμα, ήδη είδαμε το ΑΚΕΛ να ακακυκλώνει τη συνηθισμένη συνθηματολογία για το ΝΑΤΟ.
Έτσι, όποιος τα καταφέρνει στο Agenda Setting, και επομένως και στο Priming, καταφέρνει να ρυθμίζει το πολιτικό παιχνίδι με τους δικούς του όρους. Και τούτο δεν είναι αποκλειστικά ζήτημα πολιτικής ευφυΐας, αλλά κυρίως, επαγγελματικότητας-επιστημοσύνης σε μια προεκλογική.