Οι τελευταίοι δύο μήνες ήταν χαοτικοί.
Αλλαγή δουλειάς και enrolment σε ένα δύσκολο και απαιτητικό ωράριο με αμέτρητες ώρες στους δρόμους, έναρξη διδακτορικού, αρχή για μια περιπετειώδη ανακαίνιση. Επομένως, ο προσωπικός χρόνος περιορίστηκε – για πρώτη ίσως φορά σε τέτοιο βαθμό – εξαιρετικά. Μαζί και η τριβή με την κοινωνικοπολιτική καθημερινότητα. Η απόσταση που δημιουργήθηκε μεταξύ εμένα και των τεκταινόμενων στην Κύπρο με ενοχλεί από τη μια, όμως, από την άλλη, με βοήθησε να δω πιο “ψυχρά” ότι οποιεσδήποτε απαιτήσεις για την όποια δραματική εξέλιξη προς τη σωστή κατεύθυνση είναι τουλάχιστον ουτοπικές.
Ίσως να έχω ήδη αποδεχτεί πλήρως την προδιαγεγραμμένη πορεία του τόπου μέχρι το 2028 (τουλάχιστον). Είναι εν μέρει ανακουφιστικό.
Ζω (ή ζούμε τελωσπάντων) μια καθημερινή σχοινοβασία μεταξύ κωμωδίας και θρίλερ – όχι αποκλειστικά σε τοπικό επίπεδο.
Το πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα όσα βιώνουμε αποτελούν βέβαια και ζήτημα οπτικής και προσωπικών επιλογών του καθενός. Μετά από έντονο προβληματισμό και αμέτρητες ώρες προσπάθειας ερμηνείας των όσων συμβαίνουν γύρω μου τα τελευταία χρόνια (με αποκορύφωμα τους τελευταίους 8 μήνες), θεωρώ ότι το γέλιο είναι η πιο ανώδυνη επιλογή. Τίποτε δεν είναι μόνιμο, τίποτε δεν είναι σταθερό. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα τα πράγματα να γίνουν χειρότερα.
Η σχεδόν πλήρης αποστασιοποίησή μου από τις εξελίξεις συνέβαλε στο να αναστείλω την ιδέα της μόνιμης μετανάστευσης και στο να επαναπροσδιορίσω τις προτεραιότητές μου. Τα πολλά τρέχοντα, η διαφορετική πλέον οπτική των τεκταινομένων και ο μέχρι νεωτέρας συμβιβασμός με την κωμικοτραγική κατάσταση που εξελίσσεται γύρω μας θα επιτρέψουν την επένδυση όλου μου του χρόνου προς δικό μου αποκλειστικά όφελος. Ίσως να αποδειχτεί και ως μια ωφέλιμη αποτοξίνωση και ευκαιρία ανασύνταξης.
Στο κάτω-κάτω, σε περίπου 7 μήνες θα έχουμε διπλές εκλογές. Τα αποθέματα υπομονής θα είναι απαραίτητα γιατί το σκηνικό προβλέπεται ιδιαίτερα ψυχαγωγικό.