Δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω με καλύτερο τρόπο τους πρώτους 2 μήνες της διακυβέρνησης Νίκου Χριστοδουλίδη. Δεν πέρασε μέρα που να μην απασχολήσει την κοινή γνώμη μια νέα γκάφα του κυβερνητικού σχήματος που θα κρατά στα χέρια του τις τύχες της χώρας μας μέχρι τον Φεβρουάριο του 2028.
Αρκετοί ήμασταν εξ αρχής προκατειλημμένοι με το τι θα αντιμετωπίζαμε από τη νέα κυβέρνηση – κυρίως λόγω του τι αντιμετωπίσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκ μέρους του Νίκου Χριστοδουλίδη, και δεν πειστήκαμε από τα όσα ακούγαμε για «πίστωση χρόνου», «περίοδο χάριτος» ή «μεταβατική περίοδο». Από πού άλλωστε μπορεί κάποιος να αντλήσει αισιοδοξία για την επόμενη 5ετία όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτοακυρώνει όσα διακήρυσσε τους προηγούμενους 12 μήνες, από την πρώτη κιόλας πολιτική του πράξη. Από τη σύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου και τους πρώτους διορισμούς στα διάφορα κυβερνητικά πόστα, αποδείχθηκε ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης, δικαίως χαρακτηρίστηκε από αρκετούς ως ένα άλλο «παλιό» που δεν έχει τίποτα διαφορετικό πέρα από ένα «νέο» περιτύλιγμα.
Πέραν του ξεκάθαρου συντηρητισμού που εκπροσωπεί ο Νίκος Χριστοδουλίδης, κανένας δεν θα μπορούσε να αναμένει την τόσο αφελή προσέγγιση της πολιτικής από τα (πλείστα) μέλη της κυβέρνησης και την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται διάφορες καταστάσεις, με αποτέλεσμα η μια γκάφα να ακολουθείται από την επόμενη, με την ίδια την κυβέρνηση ωστόσο, να αρνείται επιδεικτικά να μάθει από τα λάθη της.
Να αρχίσουμε από τις αντιφατικές δηλώσεις του Υπουργού Οικονομικών, μέσω των οποίων το πρωί τασσόταν υπέρ και το απόγευμα εναντίον των εκποιήσεων πρώτης κατοικίας; Την άγνοια του Υφυπουργού Καινοτομίας για το Chat GPT; Τις προτάσεις της Υπουργού Δικαιοσύνης για την ασφάλεια στα γήπεδα, μεταξύ των οποίων και η πρόταση για διενέργεια αλκοτέστ έξω από τα γήπεδα; Την αλαζονική στάση του Υπουργείου Άμυνας και την άρνηση του να συνεργαστεί με την Ελεγκτική Υπηρεσία στην έρευνα για προνομιούχους κληρωτούς στρατιώτες; Τις γελοιότητες με την απόρριψη της υποψηφιότητας της Κύπρου για τη Γενική Γραμματεία του Διεθνούς Οργανισμού Ναυτιλίας; Τη θεατρική παράσταση του Νίκου Χριστοδουλίδη ως Ιησούς Χριστός που ανέστησε τον Λάζαρο; Τις συντηρητικές και θεοφοβούμενες ανακοινώσεις της Υπουργού Παιδείας; Τον 24ωρο διορισμό του Μιχαλάκη Μιχαήλ στην ΕΔΥ; Το Happy Birthday του Μιχάλη Χατζηγιάννη στον Νικόλα Παπαδόπουλο και η κουτσομπολίστικου τύπου ανάρτηση στα ΜΚΔ του Υφυπουργείου Πολιτισμού;
Όλα αυτά (μαζί με πολλά άλλα) έλαβαν χώρα στις μόλις πρώτες 50 (!) ημέρες διακυβέρνησης του Νίκου Χριστοδουλίδη. Ο οποιοσδήποτε θα ανέμενε ότι μετά τις αρκετές πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις, ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα έπαιρνε κάποια βασικά μαθήματα για τη διαχείριση ανάλογων περιστατικών/κρίσεων και ότι αυτά λογικά θα αραίωναν με την πάροδο του χρόνου. Θα ανέμενε επίσης, ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα αντιλαμβανόταν ότι δεν διανύουμε πλέον προεκλογική περίοδο, και ως ο πρώτος πολίτης της χώρας θα έπρεπε κυρίως, να σέβεται το λαϊκό αίσθημα και να μην υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών.
Αντιθέτως, η κάθε μέρα που περνά ρίχνει ακόμα πιο χαμηλά τον πήχη τον οποίο ο ίδιος ο Νίκος Χριστοδουλίδης προσπάθησε να θέσει ψηλά επί προεκλογικής περιόδου.
Ένας διορισμός μιας ανειδίκευτης 19χρονης ως σύμβουλος επικοινωνίας του Υφυπουργού Τουρισμού (μαζί με τα όσα ακολούθησαν), ήρθε να επαναφέρει στην επιφάνεια τη συσσωρευμένη ανεπάρκεια της νυν κυβέρνησης. Τόσο ως προς ζητήματα που αφορούν στη διαφάνεια και την αξιοκρατία, όσο και σε ό,τι έχει να κάνει με την παντελώς απούσα ευθιξία και σοβαρότητα εκ μέρους της κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση που φαίνεται να ακολουθεί ευλαβικά την τακτική του αρχηγού της. Εκείνη την τακτική που θέτει ως προτεραιότητα την εικόνα παρά την ουσία. Που αγνοεί επιδεικτικά τον ρόλο της και που αντιμετωπίζει απαξιωτικά τους θεσμούς, τις διαδικασίες και το ίδιο το κράτος. Που υποτιμά επί καθημερινής βάσεως τη νοημοσύνη και την κρίση των πολιτών και που αρκείται σε μια τυποποιημένη ρητορική ενοχικού και ψευδο-απολογητικού χαρακτήρα.
Οι προσδοκίες από την κυβέρνηση Νίκου Χριστοδουλίδη φαίνονται ακόμη πιο χαμηλές από ότι αυτές που τέθηκαν τον περασμένο Φεβρουάριο. Ειδικά όταν είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο ίδιος και τα μέλη της κυβέρνησης, θα «μαθαίνουν πάνω μας» μέχρι τη λήξη της θητείας τους, ενώ είναι αδιαμφισβήτητη η απουσία μιας τέτοιας “πολυτέλειας” σήμερα.
Εναποθέτουμε λοιπόν τις ελπίδες μας σε κάθε φορέα που μπορεί να ασκήσει έλεγχο πάνω στην εκτελεστική εξουσία και στην ανάγκη μας για μια Κύπρο καλύτερη. Αν μη τι άλλο, η νέα καθημερινότητα μας δεν προβλέπεται ανιαρή.
Ωστόσο, με τα όσα βλέπουμε, το 2028 φαίνεται πολύ μακριά.