Η δράση των 100-200 αμόρφωτων νεοναζιδίων και το νέο πογκρόμ που έγινε στη Λεμεσό την Παρασκευή είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.
Είναι καιρός να δούμε με πλήρη κυνικότητα σε τι σκατά κατάσταση φτάσαμε (ή που πάντα ήμασταν). Να μιλήσουμε δημόσια και με πλήρη ειλικρίνεια για τους ηθικούς αυτουργούς και τους άμεσους συνεργούς του τι βλέπουμε σήμερα (πολιτεία, θεσμοί, κόμματα και ΜΜΕ).
Η ανύπαρκτη, ανίκανη και αδιάφορη πολιτεία να βρεθούν προ των ευθυνών τους. Το ίδιο ισχύει και για όσους κρύβονται πίσω από το πρόταγμα του φόβου ή της “αντίδρασης”. Δεν μας παίρνει άλλο να κρυβόμαστε πίσω από λέξεις και να στρουθοκαμηλίζουμε. Ας πούμε τα πράματα με το όνομά τους. Αγνοείται απλά, μια υπεύθυνη δύναμη/φωνή που θα καθορίσει την ατζέντα και να δείξει τον δρόμο.
Αν είναι δυνατό, σε ευρωπαϊκό κράτος, το 2023, μια ολόκληρη κοινωνία να υποφέρει και να επωμίζεται το βάρος της ανεπάρκειας, αδιαφορίας και ακαλλιέργειάς σας, την οποία (προς ντροπή σας) εκμεταλλεύεται και εργαλειοποιεί προς όφελος του κάθε λογής κατακάθι της κοινωνίας.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να νεκατσιούμε τον τόπο μας και να μη θέλουμε να είμαστε άλλο μέρος τούτης της τρομακτικής καθίζησης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Το Σάββατο είδαμε λίγο φως.
Η αντιρατσιστική πορεία ενάντια στα φασιστικά πογκρόμ ανέδειξε τις ποιοτικές διαφορές μεταξύ των “δύο άκρων” που πολλοί πασχίζουν να εξισώσουν με όλα τα διαθέσιμα μέσα. Δεν ανταγωνίζονται τα “δύο άκρα”. Ανταγωνίζεται η ζωή με το σκότος, τη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό.
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήταν να βλέπεις μετανάστες να κοντεύουν δειλά-δειλά στην πορεία, να ρωτούν τι ακριβώς γίνεται, να μπαίνουν μέσα, τζιαι μετά να φκάλλουν φωτογραφίες σαν τα μωρά, όλο χαμόγελα.
Άλλοι να χειροκροτούν από τα μπαλκόνια τους.
Η μεγαλύτερη νίκη ψες αυτή ήταν.
Ελπίδα.
