Το πόσο χαμηλό εν το επίπεδο των υπεύθυνων επικοινωνίας σε τούτο τον τόπο δεν σηκώνει οποιαδήποτε αμφισβήτηση.
Το παράδειγμα με τον Warda και το “γ@μώ το ΑΠΟΕΛ” εμπίπτει στην προσπάθεια υποτίμησης των αντιπάλων στη βάση της σεξουαλικής υπεροχής: “Αυτοί που γαμούν” VS “Αυτοί που γαμιούνται”.
Η διαφορά μεταξύ ενεργητικής και παθητικής σεξουαλικότητας, αντικατοπτρίζει μια κυρίαρχη αντίληψη στην κυπριακή κοινωνία: Οι “ενεργητικοί” επιβάλλονται, ενώ οι “παθητικοί” υποτάσσονται (Στυλιανού, 2011).
Είναι φαινόμενο σύνηθες από πλευράς οπαδών, χωρίς να αξίζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση εν ιδιαίτερα ενδιαφέρον ο ρόλος των υπεύθυνων επικοινωνίας των ομάδων στη χώρα (σσ. Του ΑΠΟΕΛ στην προκείμενη).
Το να αντιδρούν & να καταγγέλλουν ότι ένας ποδοσφαιριστής εφώναζε ότι τους “γαμεί”, τζιαι να αυτοπροβάλλονται ως θύματα, εν κάμνει οτιδήποτε άλλο που το να συντηρεί τη συγκεκριμένη συντηρητική, οπισθοδρομική, σεξιστική τζιαι προβληματική γενικότερα αντίληψη.
Για το επίπεδο: Οι εκπρόσωποι φορέων/οργανισμών με επιρροή (πχ. ΑΠΟΕΛ), αρκούνται σε μια επιφανειακή προσέγγιση των πάντων, αδυνατώντας να προσαρμοστούν στις σύγχρονες συνθήκες. Αυτά για να δούμε ότι επικοινωνία πλέον δεν είναι μόνο PR και “μάχη” εντυπώσεων.