Σκέψεις με αφορμή διάφορα που διαβάζω και ακούω δεξιά-αριστερά για τον προσφυγικό κόσμο της Κύπρου
Βρέθηκα την τελευταία περίοδο σε διαδικασία αναζήτησης τρόπου απόκτησης ακίνητης περιουσίας (έστω για χρήση). Ως παιδί προσφυγικής οικογένειας διαπίστωσα ότι το έργο μου θα είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Από τη μια, οι πενιχρές (σε βαθμό γελοιότητας) οικονομικές χορηγίες της Υπηρεσίας Μερίμνης και Αποκατάστασης (μέγιστο ποσό €25,000 για μονήρες άτομο – βλ. ΕΔΩ), η διαπλοκή στην Υπηρεσία Διαχείρισης ΤΚ Περιουσιών (η ιστοσελίδα της Υπηρεσίας δεν έχει επικαιροποιηθεί όπως όφειλε με βάση την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου στις 21/05/2018), και από την άλλη, ο φόβος του εγκλωβισμού σε ένα δάνειο, δεν μου επέτρεψαν να έχω την οποιαδήποτε πρόοδο.
Η περιουσία της οικογένειάς μου στις κατεχόμενες περιοχές δεν μπορεί να αξιοποιηθεί – ο πατέρας μου ενδεχομένως να υπολογίζει ότι μια μέρα η καλή Κυπριακή Δημοκρατία θα αναγνωρίσει την 50ετή αδικία εις βάρος του και θα τον αποζημιώσει – επομένως, μένω με δεμένα τα χέρια.
Σε μια συζήτηση πρόσφατα προσπαθούσα να εξηγήσω ότι το Κυπριακό είναι πλέον, αποκλειστικά, πρόβλημα περιουσιακού. Ενώ προσπαθούσα να πείσω την άλλη πλευρά για το συγκεκριμένο, προσπαθούσα ταυτόχρονα να πείσω και τον εαυτό μου για το ίδιο. Αρχικά, να πιεστεί να αποδεκτεί ότι το Κυπριακό δεν μπορεί να προσεγγίζεται πλέον με ρομαντισμό, αλλά μόνο με κυνισμό, και ότι, η επιβίωση στην ανταγωνιστική κυπριακή κοινωνία των 2 ταχυτήτων, με περιορίζει στη λήψη αποκλειστικά ορθολογικών (για το άτομό μου) επιλογών.
Τι θα κερδίσω αν για ακόμα 50 χρόνια διεκδικώ χωρίς αντίκρισμα κάτι το οποίο θα αποκαταστήσει μερικώς την αδικία και τις ανισότητες που αναπτύχθηκαν εντός της κυπριακής κοινωνίας; Γιατί να επιβαρύνομαι και εγώ με τη μειονεκτική θέση που είχαν οι προηγούμενες γενιές;
Γιατί να γίνομαι χρήσιμος ηλίθιος για να συνεχίζει να έχει λόγο ύπαρξης η ίδια στείρα συνθηματολογία των διαφόρων φορέων εξουσίας και επιρροής, που κλείνει φέτος αισίως 50 χρόνια ζωής, συντηρώντας μαζί την πολιτική καριέρα του κάθε άεργου;
Γιατί να αρνούμαστε να δούμε και να αποδεκτούμε ότι η διαιώνιση των συγκεκριμένων ανισοτήτων και αδικιών είναι προϊόντα της ίδιας της δικής μας άρνησης να αντιληφθούμε την κατάντια μας και επιμένουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας;
Βλέποντας ανθρώπους γύρω μου να παλεύουν για τα άκρως απαραίτητα, νέους να μην έχουν στον ήλιο μοίρα, γενιές προσφύγων να σπαταλούν τις ζωές τους μέσα σε προσφυγικούς συνοικισμούς στην αναμονή, και από την άλλη τον κάθε αργόσχολο πολιτικάντη να πουλά φούμαρα, έχασα κάθε ελπίδα. Ίσως να προσγειώθηκα επιτέλους στην κυπριακή πραγματικότητα. Τα επόμενα χρόνια θα απαντήσουν. Μέχρι τότε, συνεχίζουμε με πλήρη κυνικότητα σε survival mode, όπως ακριβώς και ο κάθε ένας που επωφελείται σε ατομικό επίπεδο από τη συνέχιση της μη-διευθέτησης του προβλήματος.
Η απόπειρα άσκησης πολιτικής με ποδοσφαιρικούς όρους (λ.χ. “ΔΔΟ vs Διχοτόμηση” ή “ΝΑΙ ή ΟΧΙ το 2004”) είναι πλέον μέγα καραγκιοζιλίκι. Οι κύπριοι εντάσσονται στην κοινωνία από διαφορετικές αφετηρίες και είναι καιρος να γίνει συζήτηση ουσίας. Θα είναι τιμή για όποιον κάνει την αρχή για να απεμπλακούμε επιτέλους από τα τετριμμένα που μας κρατούν στάσιμους (όχι όλους βέβαια).
Τέλος, για τις περιουσίες των προσφύγων στα κατεχόμενα: Αφού η ΚΔ δαιμονοποιεί την “Επιτροπή Αποζημιώσεων”, και επιβάλλει απαγορευτικούς όρους στα σχέδια της Υπηρεσίας Μερίμνης και Αποκατάστασης, και εφόσον κόπτεται τόσο για τις κατεχόμενες περιουσίες, ας τις αγοράσει. Ελεύθερα.