Δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχει Θεός. Αντιθέτως, είμαι απόλυτα βέβαιος για αυτό. Η θέση μου αυτή είναι πέραν της πίστης. Έχω γεννηθεί άθεος, κάπου στα σχολικά μου χρόνια κάπου κόντεψαν να με ξεγελάσουν, και όπως όλα δείχνουν, θα συνεχίσω να είμαι άθεος μέχρι το τέλος. Θεωρώ αδιανόητο κάποιος να ψάχνει την αλήθεια για τους λόγους ύπαρξής του με βάση την πίστη του σε ένα φανταστικό ον.
Γιατί να έχει κανείς την ανάγκη να δηλώσει πίστη στο Θεό; Είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο να είναι απλά χαρούμενος με τη φύση, την οικογένειά του, τους φίλους του ή οτιδήποτε άλλο τον κάνει ευτυχισμένο; Ποιος ο λόγος κάποιος να μοιράζεται την ευτυχία του ή ακόμα και τη δυστυχία του με ένα φανταστικό του φίλο; Ποιος ο λόγος αυτός ο «φίλος» να καθορίζει τη ζωή του καθενός, καθώς μια μέρα θα αναλάβει χρέη κριτή, και θα αποφασίσει για το μέλλον όλων μας;
Θεωρώ ότι η ανθρώπινη ελευθερία περιορίζεται πάντα στην σκέψη ύπαρξης Θεού. Αυτό είναι γεγονός. Αυτός είναι και ο σκοπός κατά την άποψή μου, που οι Θεοί ανά την ανθρώπινη ιστορία βρίσκονται υπό συνεχόμενη διαδικασία εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης. Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ λέει: «Η πίστη και η γνώση δεν μπορούν να συγκατοικήσουν αρμονικά στο ίδιο κεφάλι. Είναι όπως ο λύκος και το πρόβατο στο ίδιο κλουβί όπου ο λύκος είναι η γνώση που απειλεί να καταβροχθίσει το πρόβατο. Η γνώση είναι φτιαγμένη από ανθεκτικότερο υλικό απ΄ότι η πίστη, γι΄αυτό και όταν οι δύο τους συγκρούονται, διαλύεται πάντα η δεύτερη». Ο μεγάλος Μαρξ δήλωσε την τεραστίου όγκου και σημασίας φράση: «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι μια αξιέπαινη επινόηση των κυρίαρχων τάξεων να πλασάρουν στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα την ύπαρξη ενός παντοδύναμου όντος, το οποίο όχι μόνο θα λειτουργούσε ως ένας φανταστικός ελεγκτής των πράξεων τους με στόχο των περιορισμό τους, ούτε ότι θα αποτελούσε την απάντηση σε όλες τις υπαρξιακές τους αβεβαιότητες, αλλά ούτε και θα έδινε τη λύση σε ανεξήγητα φαινόμενα. Αυτός ο φανταστικός τύπος θα κατείχε και την ευθύνη τυχόν ευτυχίας ή δυστυχίας των ανθρώπων.
Δεν μπορώ να κατανοήσω το πώς είναι δυνατόν, άνθρωποι να θεωρούν υπεύθυνη για τη δυστυχία του κόσμου, μια παντογνώστρια και πανταχού παρούσα δύναμη. Ακόμα πιο παράλογο θεωρώ το ότι, σε αυτόν τον τύπο, τον Θεό, απονέμονται τα εύσημα για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη ανά το παγκόσμιο. Αν όντως μια ανώτερη δύναμη καθορίζει τα πάντα, με τις ευλογίες των εκατομμυρίων πιστών της, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι ο τύπος απέτυχε παταγωδώς!
Δεν μπορώ να θεωρήσω πίστη το να αγνοεί κάποιος το απίθανο ενδεχόμενο να υπάρχει μια ανώτερη δύναμη. Έτσι λοιπόν, αγνοώντας το απίθανο ενδεχόμενο να υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, έχω τη δυνατότητα να σκεφτώ περισσότερο για ζητήματα που με απασχολούν, έχω μεγαλύτερες προοπτικές πίστης στην οικογένειά μου, την αλήθεια, την ευημερία αλλά μπορώ επίσης να δηλώνω ότι δεν είμαι μέρος μιας επίγειας φαντασιακής διαδικασίας.